Bugünlerde batıdaki Müslüman aileler gitgide çocuklarına kendilerinin sahip olmadığı kaliteli bir Arapça eğitimi verebilme arzularını dile getirmeye başladılar. Ben de onlardan biriyim. Çocuklarımın bu dile vakıf olmalarını istiyorum ki onlarla Kur’an, Peygamberimiz (s.a.v)’in sünneti ve kendi namazlarında bir dil engeli kalmasın.
Ülke genelinde İslami okullar Arapça çalışması sorunlarının üzerine eğilmek için ellerinden geleni yapıyorlar. Yaklaşık 50 tanesini ziyaret ettim, tam zamanlı ve okul sonrası kurumlarda çalışmanın nasıl olduğuna ve nasıl olması gerektiğine dair bazı sonuçlara ulaştım. Bu seri de bu düşünceleri inşaAllah bütünleyici ve faydalı bir akışta bir araya getirme çabası olacak. Bu makaleler sebebiyle çevrenizdeki İslami okullarda ani değişiklikler beklemeyin. Benim umudum en azından bu bölgedeki halk için kafa yormayı sağlaması ve yenilikçi, güçlü ve gerçekçi hedefleri içeren bir müfredat oluşturma konusunda sağlıklı bir iş birliği çabası için fikirlerin bir araya getirilmesi.
1.Bölüm: Çocuklarımız Arapça Öğrenmek İstiyor Mu?
Genel olarak neden yetişkinler yeni bir dil öğrenirler? Amaç sıklıkla o dilde iletişim kurmak içindir. Yine genel olarak, neden çocuklar yeni bir dil öğrenirler? Çoğu kez öğretmenleri öyle yapmalarını istediği içindir. Bir çocuğu Arapça öğrenmeye iten şey merak değildir, akademik bir zorunluluktur. Arapça eğitimi yalnızca belirli akademik basamakları atlamayı amaçlamaz aynı zamanda istek, merak ve çocuklara o dili öğrenme aşkı aşılar. Arapça öğrenmek için ihtiyacınız olacak en önemli şeyin motivasyon olduğunu söylemekten asla yorulmasam da Arapça öğrenmeye atıldığınızda boşlukta kaybolacak ilk şey de motivasyon. Bu, yetişkinler için de büyük bir endişe o yüzden çocuklarımız konusundaki müthiş önemini de gözlerden kaçırmamalıyız.
Çocuklarımızın hayatına adeta bir demirbaş olarak getirmemiz gereken bu motivasyon konusundaki benim kişisel görüşüm Kur’an ve onların arasındaki bağlantıyı sağlamaktan geçiyor. Onlara küçük yaşlarda yalnızca insanların peygambere ne dediğini, peygamberin insanlara ne dediğini anlatan resimli kitaplardan oluşmayan bir öğretim tekniği geliştirmemiz gerekiyor. Arapça ve İslami çalışmalar için şöyle bir eğitim programından bahsediyorum:
Sınıflarda öğrenciler bir sayfadan diğerine atlamak için çırpınacağı, uçurumun kenarından su parkını izlerken üzerlerine doğru gelen düşman atlarının sesini ve arkalarında yükselen toz bulutunu hayal ettirecek canlandırılmış karakterlere dönüşüyor. Öğretmen öğrencilerine bu “HARİKA” hikâyeyi anlatıyor ve inanılmaz bir merak yerleştirirken diyor ki “sonrasında şu oldu…” Bu noktada çocuklar merak ve ilginin yüz ifadelerine yansımasıyla gözlerini fal taşı gibi açmış durumda. Bazıları kendini tutamıyor ve “Nolur söyleyin öğretmenim!” diye yalvarıyor. Öğretmen ayetin mealini vermeden canlandırılmış bir biçimde kelimelerini bir araya getiriyor. “Ve Son!”. “Ne?” diyerek çocuklar haykırıyor. “Ne demek bu?” “Bunun ne anlama geldiğini bilmiyor musunuz çocuklar?” “Ohooo… Peki, o zaman söyleyeyim.” Öğretmen ayetten bir kelime alıyor ve onunla ilgili bir hikâye oluşturuyor. Her birkaç saniyede “Neydi o kelime?” diye de soruyor. Sınıf ise büyük gerilim oluşturacak cevabı bağırarak veriyor.
Hikâyeyi canlandırmak ilgiyi harekete geçirmenin ve üstü kapalı bir şekilde kelimeyle tanıştırmanın mükemmel bir yolu. Bir sayfada listelenmiş kelimeler sıkıcı geliyor ve çocuklar bunu yalnızca sınava çalışırken hatırlıyorlar. Kelimeler, hatta kalıplar bile anlamlı ve akılda kalıcı bir bağlamda verildiğinde çocukların aklına gömülüyorlar. Bu, Arapça öğretiminin ilk zamanları için, hadi 2.sınıf diyelim, harika bir alternatif yaklaşım. Bu, konunun etrafına heyecan yerleştirmenin yalnızca bir vasıtası. Sonraki bölümlerde sınıf sınıf yakalamamız gereken akademik hedeflerle ilgili biraz daha konuşacağım.
Bölüm 2: Çocuklar Arapça Öğrenmeli, Fakat Hangi Arapça? (Yakında)
2.Bolumu bekliyoruz…