Dün gece çok dikkatli bir düşünme seansından sonra, nihayet oğluma o doğduğundan beri sakladığım sırrı anlattım.
Yarı aydınlık odasında sıcak battaniyesine sarılıp yattığı bir sırada, her gece yaptığımız hikâye rutini yerine minik, güzel ellerini tuttum ve onu az sonra söyleyeceklerime hazırladım.
“Oğlum, sana söylemem gereken çok önemli bir şey var. Bunu anlayacak yaşa kadar gelmeni beklediğim bir şey.” İfadesiz bir yüzle söylemiştim ama biliyordum… Söyleyeceklerimden kaynaklanan endişem yüzüme yansımış olmalıydı.
“Ne söyleyeceksin baba?” dedi endişeyle. Gözlerindeki beklentiyi görebiliyordum. Bir şekilde, duyacağı şeylerin insanın hayatını değiştiren türden olduğunu biliyor gibiydi.
Öyleydiler de…
“Puppa, baban senin her zaman bizim süper kahramanımız olduğunu söyleyecek… Bu kadar.”
Başta çok ilgisini çekmemiş gibiydi ancak “süper kahraman” kelimesi dikkatini zirveye taşıdı.
Kısa ama anlamlı bir duraksamadan sonra devam ettim. “Sen kesinlikle normal ya da sıradan biri değilsin bebeğim.” Çoktan ziyadeleşmiş tereddütümle harika bir şekilde ekledim.
“Allah, seni hayal edebileceğin en mükemmel biçimde yarattı. Gözler ve kulaklar verdi. Eller, ayaklar… Her şeyi hızlı bir biçimde çalıştıran inanılmaz bir beyin ve hepsinden önemlisi de en büyük en iyilik seven ve en sevgi dolu kalbi verdi. Asıl sır ise bunların hepsini sana bir sebebe binaen vermiş olması.”
Merakla ama aynı zamanda yeni ortaya çıkan bir heyecanla bakakaldı.
Bu yüzden devam ettim.
“Sen, bu dünyayı daha iyi bir yer haline getirmek için gönderildin. Sen gerçek bir kahramansın. Nerede olurlarsa olsunlar, edebildiğin her şekilde insanlara yardım etmek için gönderilen gizli bir kahraman…”
“Ciddi misin baba?” dedi sevimli bir iyimserliğin havaya kaldırdığı kaşlarla.
“Yüzde yüz eminim Puppa. Sana verilenleri kullanmak ve bu dünyanın daha iyi ve güvenli bir yer haline gelmesine yardım etmek için bir görevin var. Ailenle başlayan, okulda ve daha sonra nereye gidersen git devam edecek bir görev.”
“Annem de biliyor mu?” diye sordu söylediğim şeyin ciddiyetini anlamaya çalışarak.
“Tabii ki biliyor. İkimiz de senin özel olduğunu biliyoruz ama bu bizim aile sırrımız.” dedim gülümserken. Buradan itibaren doğaçlama devam etmeyi planlıyordum ama sonra onay vermemin biraz zaman aldığı bir soru sordu.
“Sen de mi gizli kahramansın baba?” dedi doğuştan gelen masumluğuyla.
Durdum. Bir an kafam karıştı ve kendi farkıma varıp hızlı bir şekilde yanaşarak cevap verdim. “Evet oğlum, annen ve ben de bu dünyaya iyilik yapmak için gönderildik.”
Ben son tepkisini ölçemeden üzerime sıçradı. Sanki sonsuza kadar bu görevle birbirimizle bağlanmak ve gelecekle ilgili heyecanı dolayısıyla bana sarıldı.
Bu mutluluğu kocaman sarılmasının sıkılığından ve rahatlığından anlayabiliyordum.
O şahane ve görkemli gözlerine bakmak için yüzünü ellerimin arasına aldım. Ancak gözlerine bakamadan yüzündeki duyguyla dolu ve bir amacı olan tebessümü yakaladım. Hepimizin onunla dünyaya geldiği ancak kendi hayat mücadelemizin içinde kaybolan amaçla…
En azından bu çocuk için o amaç kökleşecek ve kendisine hatırlatılacak. En şaşırtıcı olanı da 4 yaşındaki bu çocuğun beni kendi amacım için uyandırmış olmasıydı..
| Bu yazı Suffagah.com ekibi tarafından http://ilmfeed.com adresinden alıntılanarak Türkçeye çevirilmiştir.
İyi bir fikir gibi görünüyor Allah o babadan razı olsun fakat biraz tehlikeli olduğunu düşünüyorum. Çünkü bu çocuk süper kahraman olmayı yanlış anlayabilir. Ve ayrıca arkadaşlarının biriyle bunu paylaşıp da alay konusu olma ihtimali var zannımca.